Aylar Razzaghi

اولین باری که گشت ارشاد من رو سوار وَن کرد و با خودش برد، تا چند شب کابوس می‌دیدم.

تا برسیم وُزرا، صد بار مُردم و زنده شدم چون هیچ‌گونه تجربه قبلی نداشتم و نمی‌دونستم چی می‌شه. خشونتی که من تجربه کردم فیزیکی نبود، روانی بود. ما رو بردن داخل وُزرا و سعی می‌کردن با یک بازی روانی، ما رو به مرز جنون برسونن.

می‌گفتن: باید خانواده‌هاتون بیان دنبالتون و براتون لباس مناسب بیارن.
ما می‌گفتیم: خُب شما گوشی‌هامون رو گرفتین، چه‌جوری زنگ بزنیم به خانو‌اده‌هامون؟
و اونا می‌گفتن: به ما ربط نداره، باید بیان دنبالتون!

می‌تونم بگم بیش از صد بار این گفتگو بین ما و ماموران تکرار شد و اصلاً از دست‌به‌سر کردنِ ما، خسته نمی‌شدن.

من دچار فروپاشی روانی شده بودم.
متوجه نبودم که توی یک دورِ باطل افتادم. به مدت ۳ ساعت و نیم، مدام می‌رفتم اون‌‌وَرِ سالن و التماس می‌کردم گوشی‌ام رو پس بدن. بعد برمی‌گشتم این‌وَرِ سالن و التماس می‌کردم بذارن با تلفن ثابتشون زنگ بزنم.

فقط التماس می‌کردم چون فکر می‌کردم این تنها راه نجاتمه. بعد از ۳ ساعت و نیم که دیگه نای راه رفتن نداشتم، نشستم وسط سالن روی زمین و گریه کردم…

اون اتفاق با تمام کابوس‌ها و تروماهاش تموم شد. ولی امروز که به گذشته نگاه می‌کنم، اصلاً یادم نمیاد از چی می‌ترسیدم، یادم نمیاد چرا اون روز با این ظلمِ سیستماتیک نجنگیدم؟ فریاد نزدم؟ مُشت نکوبیدم؟ اصلاً یادم نمیاد، انگار که این یک ماه به اندازه هزار سال گذشته باشه برام…


امروز با پوشش اختیاری (بلوز-شلوار-بدون روسری) رفتم پیاده‌روی. منتظر بودم یکی بگه «خواهرم حجابت رو…» تا با مُشت بکوبم وسط صورتش. ولی این اتفاق نیفتاد. در عوض یه دختر ۱۶-۱۵ ساله این ‌کاغذ رو گذاشت تو دستم.

شاید یادم نیاد از چی می‌ترسیدم،
ولی کاملاً یادمه از چه لحظه‌ای، دیگه نترسیدم؛

از لحظه‌ای که جنازه گلوله‌خورده هم‌وطنِ شهیدم رو با چشمای خودم کف خیابون دیدم.
من از اون لحظه، دیگه نترسیدم.

با خودم عهد بستم که ترس من یعنی مُهر مشروعیت بر این ظلم و هر لحظه تن دادنِ من به این ظلم یعنی پایمال کردن خون شُهدا.

شُهدا رفتن تا ما خیابون رو نگه داریم.
من هستم،
شما هم هستین؟

#زن_زندگی_آزادی
#مهسا_امینی
#iranprotests2022

ماجرای یک آدم فضایی معذب

شمام تو محل #کار_جدید اوایل احساس تنهایی می‌کردین؟

من قشنگ احساس می‌کنم یه آدم فضاییم!
تو آسانسور نمی‌دونم به کدوم سمت وایسم!
موقع ناهار سر کدوم میز بشینم؟
صبحا بلند سلام بدم یا برم آروم بشینم پشت میزم؟
آدما رو به اسم کوچیک صدا کنم یا با فامیلی؟
سر فوتبال‌دستی و ایکس‌باکس هم تماشاچیم، اونم از راه دور.

ولی اشکالی نداره، درست میشه
یه روز خوب میاد که دیگه یادم نمیاد #تنهایی چه شکلی بود.

یه چیزایی شرایط رو درست می‌کنه.
مثل پیدا کردن یه #دوست
و من الان یه دوست دارم که حتی اسمشم نمی‌دونم!

وقتی گلدونمو آوردم، اون تنها کسی بود که توجه کرد و لبخند زد. روز بعد برگ گل‌ها رو دستمال کشیده بود و خاکشون رو گرفته بود.

اون تنها کسی بود که فهمید نمی‌دونم ماکروویو رو چطور روشن کنم، برای همینم لبخند زد و غذام رو گرم کرد.

هربارم که میاد به میزامون الکل بزنه، حواسش به لیوانم هست.

به رفتارش دقت کردم
متین و آرومه و با احترام رفتار می‌کنه
تازه فقط ۱۹ سالشه

امروز که رفتم طبقه ۶
تو سکوتِ سالن غذاخوری، تنهایی ایکس‌باکس بازی می‌کرد

دوست داشتم برم باهاش حرف بزنم،
اما از دور نگاه کردم و برگشتم،
ابر سیاه تنهایی باز اومده بود بالا سرم☁️

اون هیچوقت پست منو نمی‌بینه اما شما می‌بینین!
بیاین قدر آدمایی که حالمونو خوب می‌کنن، بدونیم.
خودمم نمی‌دونم چجوری ولی یه‌جوری بدونیم!

امروز اسمش رو می‌پرسم،
اسمم رو می‌گم،
و بهش می‌گم راستی اسم این گل هم قاشُقیه🌱

#ادیسه_فضایی
#مصائب_مسیح

سلام سلام


متاسفانه «بومی‌سازی» از اون عبارت‌هاست که توسط مسئولین عزیز و مهربون بسیار تکرار شده، دستمالی شده و بار معنایی‌ش رو هم از دست داده.
خیلی دوست دارم به این عبارت جون بدم.
ایشالا یه روز تو کوچه ما هم عروسی می‌شه و گوگل و نتفلیکس و کالاف رو می‌دن من فارسی و بومی‌ کنم.
به حق ۵ تن ایشالا. 🤲📿


#یواکس_رایتینگ #یوایکس_رایتینگ #uxwriting #userexperience #تجربه_کاربر #بومی_سازی #localization

درسته که می‌گیم «صدا و لحن» خیلی مهمه و می‌تونه روی رفتار کاربر تاثیر بگذاره، ولی صادقانه بگم یه جاهایی هیچ کاربردی نداره. گاهی صدبار لحن رو‌ عوض می‌کنی ولی تاثیری در رفتار کاربر نمی‌بینی و او همچنان کار خودش رو می‌کنه. چرا؟ چون کاربر با بطن پیامت مشکل داره، نه با لحنت. لحن اینجا یک مسئله فرعیه.

درس غیراخلاقی: اگه جمله‌ای نوشتی و با لحن‌های مختلف تغییرش دادی و باز هم تاثیر نداشت… خودت رو سرزنش نکن. شاید مشکل از پیامه!

#والا