Merijn Ruis

Net voordat ik een sessie over werkgeluk zou geven, vroeg ik de buschauffeur hoe zijn dag was geweest. We raakten aan de praat en wat volgde was een gesprek waar ik regelmatig aan heb teruggedacht. Zijn advies is toepasbaar in iedere baan...

“Veel chauffeurs ervaren enorme werkdruk,“ zei hij. “Het draait eigenlijk altijd om tijd. Soms kom je te laat door omstandigheden buiten je controle. De meeste mensen raken dan in paniek. Maar qua tijd scheelt het niets om je druk te maken. Juist door die stress ga je slordiger rijden en maak je fouten.“

'Ik heb gezien dat veel buschauffeurs uitvallen door te veel stress. Ik raad beginnende chauffeurs vaak aan om even een stap terug te nemen en actief te proberen de rust te bewaren. Soms zeg ik zelfs dat ze een sticker op de klok moeten plakken, zodat ze zich niet te opgejaagd voelen.'

“Je kunt niet harder rijden dan je kunt. Maar je kunt wel controleren of je er stress van ervaart of niet.“

Ik vond het een inspirerende reminder! Richt je niet op zaken buiten je controle, maar op dingen waar je wel controle over hebt. Je kunt je omstandigheden immers niet controleren, maar wel hoe je ermee omgaat!

En voilà... Een simpel praatje met de buschauffeur zorgde voor:
🌤 Een gezellige busrit en de herinnering om wat vaker even rust te nemen.
🍀 Een inspirerend verhaal om mijn werkgeluk-sessie mee te beginnen.
🚌 Nog meer respect voor de mensen die me iedere dag naar mijn werk brengen.

Vandaag wens ik iedereen die dit leest toe dat je een stapje terug mag nemen en een leuk praatje kan beginnen met een collega, de supermarktmedewerker of de buschauffeur.

Fijne dag!

----------------------------------------------------------------
Hoi! Ik ben Merijn! Ik spreek en schrijf over experimenten, ontmoetingen en handige tips rondom de psychologie van geluk. Volg me gerust of stuur een connectieverzoek voor wat extra positiviteit op je tijdlijn!
Dit verhaal schreef ik vorig jaar. Omdat het destijds veel mensen blij maakte leek het me leuk om hem nog eens te delen.

Wij zijn Loek en Merijn en we fietsen ongetraind naar Griekenland om mooie herinneringen te maken voor Dementie.

Onze vijfde dag verliep totaal anders dan verwacht…

We hadden pas twee uurtjes gefietst en 384 kilometer op de teller, toen we in het stadje kwamen waar we via via bij iemand mochten slapen.

We konden de beste man alleen pas om 17:00 bellen, dus hingen we onze hangmatten op naast de rivier de Rijn om een beetje aan onze campagne te werken voor het goede doel.

Toen ik onze gastheer eindelijk kon bellen zei hij ineens: ‘Nee het komt toch niet uit. Succes!’

We hadden net besloten om een budget challenge te doen. We mochten samen in totaal per dag twintig euro uitgeven voor eten en overnachting. Wat we overhouden gaat naar het goede doel.

Die dag hadden we al lekkere kaas voor onze vorige gastheer gekocht en we moesten nog eten kopen, dus een camping zat er niet in.

Dan maar vragen of we bij iemand in de tuin mogen overnachten?

Zo’n vraag stellen is aan het begin altijd ongemakkelijk. Loek dacht: Ik kan maar beter de eerste afwijzing binnen hebben, dus hij liep naar de boos ogende mevrouw in de tuin tegenover, die ons de laatste twee uur nauwlettend in de gaten had gehouden…

Natuurlijk zei ze nee. Maar toen Loek wegliep kwam haar man achter hem aangerend: ‘Tuurlijk mogen jullie in mijn tuin slapen!!’ Jullie zijn mijn gasten. Kom binnen!’

Ik was nog niet mijn hangmat uit of we hadden al een nieuwe slaapplek!
‘Ik kom uit Turkije’ zei de man. ‘Gastvrijheid is voor ons zoiets belangrijks!’

Loek heeft hem nog geholpen een boom te planten in zijn tuin en de dag daarop hebben we in ons beste Duits een briefje met een klein cadeautje achtergelaten.

We gaven die dag 12.70 uit in totaal en hielden we 6.30 over voor het goede doel :)

#Watalzwegewoongaan
We fietsen 80 dagen om mooie herinneringen te maken. Omdat dit niet voor iedereen een gegeven is willen we de Alzheimerstichting helpen.
Help je mee? Check dan de link in de reacties. :)

Lijkt het je leuk onze avonturen te volgen dan kan dat hier via LinkedIn!

Deze mensen brachten ons het grootste avontuur tot nu toe…

Wij zijn Loek en Merijn en we fietsen ongetraind naar Griekenland om herinneringen te maken voor dementie.

We leerden een bijzonder stel kennen: Manfred en Suzanne.

We hadden 815 kilometer op de teller en waren van harte welkom om te komen slapen en eten. Nadat we een lekkere pasta en een toetje met veel slagroom genuttigd hadden vroeg ik of we nog ergens mee konden helpen. Suzanne vertelde dat ze s’nachts vaak op jacht gaat in containers. Misschien wilden we wel mee?

Dat lieten we ons geen twee keer zeggen.
We kregen beiden een elektrische fiets om op te rijden en toen het donker was vertrokken we in het geniep. Suzanne reed voorop in haar jachtgebied en liet ons de containers met de grootste kans op buit zien.

Wat bleek: Alles wat we die avond hadden gegeten bleek uit afvalbakken te komen.
Zo had ze ook een doos met 70 bussen slagroom gevonden. Vandaar dat er zoveel slagroom door het toetje zat (en in de koffie)!

De grootste vangst vonden we in de container van een supermarkt. We hebben daar denk ik wel voor 200 euro aan afgedankte voedingsmiddelen gevonden. Zo vonden we bananen, tomatensaus, druiven, brood, bonen, allemaal nog helemaal goed. Met tassen vol vertrokken we weer terug naar het huis van Suzanne en Manfred.

Het is zo ontzettend bizar hoeveel er ongezien word weggegooid en dat het bijna fout voelde om door de containers te zochten. Terwijl honger en armoede voor zoveel mensen nog een probleem zijn.

Suzanne en Manfred leefden van alles wat ze vonden. Ze maakten deze keuze niet vanuit armoede maar meer vanuit ideologie. Wat we zo mooi vonden was dat ze deze overvloed met iedereen deelden, de buren, familie, kennissen en ons.

Wel merkte ik bij Suzanne dat ze zich zeker niet altijd begrepen voelde door de gemiddelde mens. Afval uit containers is immers vies.. Hoewel het dus een inspirerende ervaring voor ons was, voelde het ook verdrietig.

Zelfs nu ik dit publiceer op LinkedIn denk ik dat er veel mensen zullen reageren die het niet helemaal begrijpen.

Loek maakte de dag daarop nog een kaartje met een tekening van de dappere stadsratten opzoek naar voedsel.

Toen we het kaartje aan haar gaven zagen we haar gezicht oplichten in een grote glimlach.

We doen deze week een budgetchallenge. Alles wat we niet uitgeven aan eten en slapen gaat naar het goede doel.

Suzanne en Manfred vonden nooit havermout in de cointainers. Daarom kochten we 8 pakken havermout als bedankje. We gaven hier 5.60 aan uit en dit waren onze enige kosten. We hielden 14.40 over voor het goede doel.

#Watalzwegewoongaan
We fietsen 80 dagen om mooie herinneringen te maken. Omdat dit niet voor iedereen een gegeven is willen we de Alzheimerstichting helpen.
Help je mee? Check dan de link in de reacties. :)

Lijkt het je leuk onze avonturen te volgen dan kan dat hier via LinkedIn!

Is dit dan het einde van de reis?

We werden aangereden in Griekenland. Loeks fiets was kapot, ik had zowel mijn pols als teen gebroken en we hadden nog 400 km te gaan naar ons einddoel Istanbul.

Bovenstaande vraag hebben we elkaar vaak gesteld… Twee dingen waren in ieder geval duidelijk: verdergaan op onze trouwe fietsjes was geen optie meer en we moesten eerst flink bijkomen voordat we echt een besluit zouden nemen.

Loek heeft tot laat de fietsen ingepakt in grote kartonnen dozen. Omdat ik een paar pittige nachten had gehad kreeg ik maar een taak: Slapen.

Omdat het postkantoor de volgende dag niet op kwam dagen, ondanks de afspraak, werden we geholpen door superlieve mensen uit de buurt met een pick-up truck. Zij hebben de fietsen op de truck geladen en naar het postkantoor gebracht. Het duurde een paar dagen en veel boze worden van het postkantoor voor we het rond kregen maar we zijn met een andere partij in zee gegaan.

Het had iets nostalgisch om de fietsen op deze manier in dozen terug te sturen maar we waren heel erg blij dat we een betrouwbare partij hadden gevonden

Maar goed, hoe nu verder? Voor ons beiden was het minst favoriete scenario om de reis op dit dieptepunt te beëindigen.

We zaten een beetje te mijmeren. Misschien toch liften? Een tandem? Maar ja, die zouden we natuurlijk nooit vinden in zo'n klein Grieks dorpje.

Loek werd erg enthousiast van het idee van een hondenkarretje die we aan een fiets konden bevestigen. 
Misschien konden we dat wel vinden. Hij zou dan fietsen en ik zou achterin zitten. We lagen helemaal dubbel om het idee. Voor ons allebei erg onprettig maar als we het zo grappig vinden is het in ieder geval de moeite waard om het te onderzoeken

Terwijl ik naar het ziekenhuis ging omdat mijn gips mijn vingers afknelde ging Loek op zoek naar zo'n karretje. Het was een stralende dag. Ik kwam in contact met een dokter die goed Engels sprak en hij heeft me geweldig geholpen zodat mijn vingers weer konden ademen en ik ze een beetje kon bewegen! Hopelijk kun je dit simpele genoegen nu je dit leest ook even extra waarderen... Want dat is echt niet niks!

Ook Loek kwam terug met bijzonder nieuws.
Op de een of andere manier stond er in één van de fietsenwinkels dan toch een tandem...

#Watalzwegewoongaan 
Wij zijn Loek en Merijn en we vertrokken ongetraind op de fiets van Nederland naar Istanbul om in 80 dagen veel mooie herinneringen te maken. Omdat dit niet voor iedereen een gegeven is, willen we de Alzheimerstichting helpen. Help je mee? Check dan de link in de reacties. :)

Lijkt het je leuk om extra foto’s en video’s van deze reis te zien, dan kan dat via mijn Instagram!

We kunnen het bijna niet geloven, na 3362 kilometer fietsen voor jonge mensen met dementie, hebben we Griekenland bereikt!

Ik was er even stil van; dit was ons oorspronkelijke doel voordat we besloten naar Istanbul te fietsen. Het was nog best spannend na een klein ongeluk of we hier überhaupt zouden komen, maar dit is in ieder geval gelukt! We zien dit keer geen imposant landbord om ons te begroeten, en maken een foto bij het eerste dorpje dat we zien, zo passeerden we stilletjes de grens.

Het voelt alsof we de hele wereld op onze fietsen kunnen doorkruisen als we maar genoeg tijd hebben. Wie heeft er dan nog een vliegtuig nodig? 😉

Ik denk dat dit geldt voor de meeste doelen die je stelt: zet elke dag een kleine stapje vooruit in je eigen tempo, geef jezelf de tijd, en dan komt er een moment dat je met verwondering terugkijkt naar de afstand die je hebt afgelegd.

We trakteerden onszelf op ijskoffie en spraken we met nostalgie in onze stemmen over de avonturen die we hebben beleefd en de bijzondere mensen die we hebben ontmoet. Hoewel we nog een stukje te gaan hebben, begint het droevige besef door te dringen dat het einde van deze reis nadert.

Maar we zijn vooral trots op elkaar en ontzettend dankbaar voor alle lieve steun en vriendelijkheid die we van jullie hebben ontvangen. Op naar nieuwe horizonnen en onvergetelijke ervaringen! ☀️

Wat #ALZ we gewoon gaan.

Wij zijn Loek en Merijn en we vertrokken ongetraind op de fiets richting Istanbul om mooie herinneringen te maken. Omdat dit niet voor iedereen een gegeven is, willen we de Alzheimerstichting helpen.

Help je mee? Check dan de link in de reacties. :)
Lijkt het je leuk om extra foto’s en video’s van deze reis te zien, dan kan dat via mijn Instagram!

Vorige week ging ik de straat op om met mensen te praten over eenzaamheid. Zelf had ik niet verwacht hoeveel diepe en mooie gesprekken ik binnen korte tijd zou voeren, hoeveel ik zou leren.
Dit is een glimps van de gesprekken die ik deze dag gevoerd heb.
Het advies van de vrouw aan het einde heb ik ondertussen al meerdere keren toegepast en wat een verschil maakt deze kleine nuance als je iets aan een ander voorstelt.

Laten we eenzaamheid samen bestrijden. Als je daaraan bij wilt dragen deel dan in de reacties de tekst: 'Je bent niet alleen'.